Τα τραγούδια που μου έσωσαν τη ζωή το 2020
Κακά τα ψέματα, το 2020 ήταν μια χρονιά «χαστούκι» στα πρόσωπα όλων μας. Ειδικά για τη γενιά μας ήταν μια πρωτόγνωρη χρονιά, μιας και δεν είχαμε βιώσει ποτέ ξανά πανδημία. Αγνοούσαμε την ύπαρξη της συγκεκριμένης λέξης και νομίζαμε ότι οι μάσκες είναι εργαλείο μόνο για γιατρούς και νοσηλευτές. Η καθημερινότητά μας άλλαξε τρομακτικά και ο κόσμος μας ήρθε τούμπα. Σε μια Γη που ακόμη απορούμε αν γυρίζει ή έχει απλά σταματήσει, ευτυχώς ο καθένας βρήκε έστω και ένα μικρό τρόπο να την παλέψει σε όλη αυτή την κατάσταση. Για μένα η μουσική για ακόμη μια φορά κατάφερε να με πάρει από το χέρι και να με σώσει. Ιδού λοιπόν τα τραγούδια που μου έσωσαν τη ζωή το 2020.
Πριν ξεκινήσουμε το countdown με τα μουσικά «διαμαντάκια» που με έβγαλαν από το βούρκο θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για κομμάτια που κυκλοφόρησαν φέτος. Στη λίστα μου υπάρχουν τραγούδια που αποτελούν διαχρονική «γιατρειά» για τη ψυχή μου εδώ και πολύ καιρό. Επίσης, συμπεριέλαβα τραγούδια που ευτυχώς στάθηκα τυχερή και τους έδωσα τη δέουσα σημασία που άξιζαν. Και τέλος, υπάρχουν και τα κομμάτια που ανακάλυψα εντελώς τυχαία φέτος. Ας αρχίσουμε τη σωτήρια μουσική αναδρομή μου στο 2020.
The Messenger – Linkin Park
Αγαπημένο στίχος: «When life leaves us blind, love keeps us kind»
Όποιος με ξέρει πολύ καλά, αλλά και όσοι με διαβάζετε θα έχετε αντιληφθεί ότι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τους Linkin Park. Πριν λίγους μήνες είχα γράψει ένα κείμενο, μια ιστορία για τον Chester. Πριν λίγους μήνες ήμουν πεπεισμένη ότι δε μπορώ να ξεχωρίσω κανένα τραγούδι της μπάντας. Αδυνατούσα να πω με σιγουριά “τώρα μάλιστα αυτό είναι το αγαπημένο μου”. Το καθένα έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και αγγίζει και από μια διαφορετική ευαίσθητη χορδή. Άλλες φορές εκείνη του θυμού, άλλες φορές εκείνη της απελπισίας, άλλες φορές εκείνη που θα με αφυπνίσει κι άλλες εκείνη που θα μου δώσει ελπίδα. Τότε δε φανταζόμουν τι θα συνέβαινε. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Μήνες τώρα προσπαθώ να βρω ηρεμία, γαλήνη. Πλέον κάθε φορά που με κυριεύει η οργή, η θλίψη, η απογοήτευση προσπαθώ να θυμάμαι αυτό το στίχο. Όταν λοιπόν νιώθεις μόνος, όταν νιώθεις πως έχεις χάσει τον εαυτό σου, όταν τα μάτια σου αρχίζουν να βουρκώνουν, όταν νιώθεις πως τίποτα δεν πάει καλά και οι προσωπικοί σου δαίμονες κάνουν την εμφάνιση τους ξανά και ξανά, τότε να θυμάσαι αυτόν το στίχο. Ίσως γίνει και η δική σου παρηγοριά!
War of Change – Thousand Foot Krutch
Αγαπημένος στίχος: «Everything’s about to change, I feel it in my veins, it’s not going away»
Η φετινή χρονιά ήταν ο ορισμός των προκλήσεων και των αλλαγών για εμένα. Και όταν μιλάω για αλλαγές δεν αναφέρομαι σε αλλαγές του τύπου τι χρώμα θα βάψω τα μαλλιά μου. Μιλάω για ριζικές αλλαγές, που δεν επιδέχονται διορθώσεις. Έρχονται και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Έτσι αλλάζει η τάξη των πραγμάτων και αναγκαστικά, σχεδόν βίαια αλλάζεις κι εσύ μαζί γιατί μόνο έτσι θα κατορθώσεις να επιβιώσεις. Ανήκει στα τραγούδια που με βοήθησαν να ξεσπάσω την οργή και το θυμό μου για την ίδια τη ζωή, την αδικία, την εκμετάλλευση.
A 1.000 Times – Hamilton Leithauser + Rostam
Αγαπημένος στίχος: «I had a dream that you were mine, I’ve had that dream a thousand times»
Στη λίστα με όλα όσα μου έλειψαν φέτος είναι τα ταξίδια. Μου έλειψε να βουτάμε το αμάξι, να βάζουμε στο τέρμα τη μουσική, να ανοίγουμε τα παράθυρα, να ανεμίζουν τα μαλλιά. Τα τοπία γύρω να αλλάζουν, πότε να βλέπεις βουνό, πότε θάλασσα. Αν μη τι άλλο, το «Α 1.000 Times» είναι ίσως το πιο ταιριαστό τραγούδι που θα μπορούσα να ακούσω σε ένα τίμιο roadtrip που σέβεται τον εαυτό του. Είναι uplifting, με χαλαρό ρυθμό και γλυκούς στίχους. Όποτε το άκουσα φέτος, οραματιζόμουν ατέλειωτους δρόμους, χιλιόμετρα και ένα αμάξι γεμάτο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ένα ταξίδι χωρίς να στέλνεις μηνύματα μετακίνησης και χωρίς να ελέγχουν πόσα άτομα είστε μέσα στο αμάξι κι αν έχετε πρώτου βαθμού συγγένεια για να δικαιολογήσετε την παρουσία σας εκεί. Είστε εκεί γιατί είστε φίλοι, γκόμενοι, οικογένεια και ετοιμάζεστε για μια καινούρια περιπέτεια.
Έχω – Ταφ Λάθος
Αγαπημένος στίχος: «Έχω αγαπήσει την ευθύνη, έχω συμφιλιωθεί με σκέψεις μαύρες κι όποια πόρτα δεν ανοίγει, αν ήταν όλα εύκολα και σίγουρα θα ήταν πυροτεχνήματα, η λάμψη εδώ δε σβήνει»
Ήταν καλοκαίρι όταν ανακάλυψα το «Έχω» και ομολογώ ότι με ξύπνησε. Σε μια από τις συναυλίες που ευτυχώς κατάφεραν να γίνουν έστω και με καθήμενους ακροατές, ο Ταφ Λάθος ερμήνευσε στην Τεχνόπολη αυτό το τραγούδι. Να σας παραδεχτώ ότι άμα μπορούσα στον αγαπημένο στίχο να έβαζα ολόκληρο το τραγούδι, θα το έκανα χωρίς φόβο και πάθος. Ο Πάνος λοιπόν εδώ μας μιλάει για όλα όσα έχουμε σε αυτή τη ζωή και για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι και ευγνώμονες κάθε μας μέρα. Μιλάει για τα λάθη και τις δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και πως η λύση σε αυτά είναι όλα όσα έχουμε τελικά μέσα στα ίδια μας τα χέρια και συχνά τα ξεχνάμε. Μια μαγική στιγμή που ζήλεψα όσο δε φαντάζεστε. Θα ήθελα να ήμουν κάπου ανάμεσα σε εκείνο το κοινό, ακόμη και καθήμενη ώστε να απολαύσω από κοντά την ώρα που σκάνε τα πυροτεχνήματα. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και πατήστε το Play. Η ανατριχίλα είναι μονόδρομος.
Απ’ την αρχή του κόσμου – ΛΑΡΓΚΟ
Αγαπημένος στίχος: «Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι, κανείς δεν την ανίχνευσε, δε βρέθηκε ο τρόπος»
Ενώ βρίσκομαι στη δουλειά και στα ακουστικά μου παίζει μια playlist από το «Κασετόφωνο», ακούω τη μελωδία αυτού του κομματιού και σκαλώνω. Είμαι σίγουρη ότι κάπου το έχω ξανακούσει, αλλά δε θυμάμαι που. Λίγες μέρες αργότερα, ένα απόγευμα ενώ αράζουμε στο σπίτι της κολλητής, μου λέει «ρε θα σου βάλω να ακούσεις ένα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ» και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ακούω τη χαρακτηριστική μελωδία του «Απ΄ την αρχή του κόσμου». Με μια μικρή αναζήτηση θα δεις ότι μιλάμε για ένα τραγούδι σε στίχους Θανάση Παπακωνσταντίνου, οπότε τα λόγια είναι περιττά. Ένα κομμάτι που ενώ σου εκτονώνει μια θλίψη, ταυτόχρονα σου δημιουργεί και μια αισιοδοξία, δε ξέρω πως να το εξηγήσω.
Το Άρωμα – Λέρος / Santa Bella
Αγαπημένος στίχος: «Για σένα κλαίω και πονώ και βαριαναστενάζω»
Γνωστή πλέον η αγάπη που έχω στις «Ρίζες». Μέσα από ένα post τους, είδα δύο νέες κοπέλες να είναι αγκαλιασμένες και χαμογελαστές, ενώ βρίσκονται σε ένα πανηγύρι και τραγουδούν τους στίχους αυτού του κομματιού. Αμέσως το αναζήτησα και έφαγα τρελό κόλλημα. Βλέπετε αν έχετε ερωτευτεί ή αγαπήσει ή πληγωθεί, σίγουρα αυτό το τραγούδι θα σας γρατζουνίσει λίγο έως πολύ την καρδούλα. Κι επειδή ρε παιδιά το 2020 μου έλειψαν τα πανηγύρια και οι παραδοσιακοί χοροί που ενώνουν με ένα μοναδικό τρόπο τους ανθρώπους. Τραγούδια σαν αυτό ήταν μια αφορμή να εκτιμήσουμε αυτές τις στιγμές και να τις λησμονήσουμε ακόμη πιο πολύ. Όποτε το ακούω η σκέψη μου τρέχει σε ένα καλοκαίρι στο νησί, σε ένα πανηγύρι με όμορφους ανθρώπους και ζεστή ψυχή και σε ένα ατελείωτο χορό μέχρι την αυγή.
Αυτή η πόλη – MIKRO
Αγαπημένος στίχος: «Θυμάμαι τότε που χορεύανε όλοι, δεν κοιμότανε ποτέ αυτή η πόλη»
Δεν υπάρχει άλλο τραγούδι που να περιγράφει καλύτερα την κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο χρόνο. Ζούμε στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Στην πόλη δεν θα έπρεπε να κοιμάται. Κι όμως έχει πέσει σε λήθαργο και κανείς δε ξέρει πότε θα ξυπνήσει. Θυμάμαι λοιπόν όπως λέει και το κομμάτι τότε που όλοι βγαίνε μέχρι αργά το βράδυ ή ακόμη και το ξημέρωμα. Ο κόσμος χόρευε ξέφρενα σε κάθε μπαρ και κλαμπ της πόλης. Ο καθένας έβρισκε το στέκι που του ταίριαζε και διασκέδαζε με όλη του τη ψυχή. Κάθε φορά που ακούω στο repeat αυτό το τραγούδι μου έρχονται τα ξενύχτια στο κέντρο της Αθήνας, ο κόσμος που χόρευε σχεδόν κολλητά ο ένας επάνω στον άλλον, άνθρωποι που τραγουδούν δυνατά ο ένας στον άλλον. Ξέρετε λοιπόν τι θέλω; ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ ΞΑΝΑ, ΝΑ ΕΚΡΑΓΟΥΜΕΕΕ!
Άσε τα ψέματα – Σωκράτης Μάλαμας και Ιουλία Καραπατάκη
Αγαπημένος στίχος: «Δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό, τον Π@@ΣΤΗ»
Αχ πουλάκια μου! Αχ Σωκράτη μας! Παιδιά από τη λίστα δε μπορεί να λείπει ο Σωκράτης Μάλαμας. Παραδέχομαι ότι μπήκε στη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια και από τότε απορώ τι στο καλό έκανα πριν. Ο άνθρωπος είναι ένα κινούμενο αριστούργημα. Τι θα κάναμε αν δεν υπήρχε ο Σωκράτης ρε παιδιά μου λέτε; Αυτή τη στιγμή γίνεται μάχη μέσα μου για το ποιο απ’ όλα τα τραγούδια του θα έμπαινε σε αυτή τη λίστα. Φέτος που λέτε πήγα στη συναυλία του Μάλαμα στην Τεχνόπολη. Και ήμουν καθιστή. Απορώ πως κρατήθηκα. Ξέρετε τι είναι να μπαίνει το «Άσε τα ψέματα», να αρχίζει η Ιουλία να λικνίζεται, να φωνάζουμε σχεδόν χωρίς φωνή όλοι «ααααααα τα ρούχα μου μυρίζουνε φωτιά», «ωωωω δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό» και καπάκι με ένα στόμα μια φωνή όλοι να τσιρίζουμε «ΤΟΝ Π@@ΣΤΗ» και να μην μπορείς να σηκωθείς; Θα σου πω εγώ, είναι να τρελαίνεσαι. Α, και για τον «π@@στη» που λέει το τραγούδι, και πιο συγκεκριμένα εκείνο τον τύπο που ισοπέδωσε το μέσα μου, αυτό το τραγούδι κέρδισε δικαιωματικά τη θέση του στη λίστα, μόνο και μόνο για την εκτόνωση που μου χάρισε σε αυτό το live.
Αερικό – Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Ματούλα Ζαμάνη
Αγαπημένος στίχος: «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει»
Ζούμε πολλούς μήνες σε καραντίνα και λίγο πολύ όλοι έχουμε φάει στιγμές φρίκης που νιώθουμε σαν φυλακισμένοι. Λοιπόν το «Αερικό» είναι ένα από τα τραγούδια – ωδή για τη δύναμη του νου και της σκέψης που μπορεί να σε ταξιδέψουν ανά πάσα στιγμή όπου κι αν το θελήσεις. Λατρεμένο τραγούδι που μου χτίζει μια αισιοδοξία ότι οι καλύτερες μέρες δεν αργούν.
Βοσκαρουδάκι Αμούστακο – Γιάννης Χαρούλης
Αγαπημένος στίχος: «Απόψε είναι η βραδιά καλή, μα είναι μικιές οι ώρες και δε σας εχορταίνουνε των αμαθιών μου οι κόρες»
Δεν υπήρχε περίπτωση τη χρονιά που μας πέρασε να μην ακούσω Γιάννη Χαρούλη. Ήταν ανέφικτο! Ίσως είναι η μόνη χρονιά που άκουσα τόσες φορές ολόκληρη τη συναυλία από το Θέατρο Βράχων το 2018. Έχω τόση μανία με τον Χαρούλη που μέσα σε ένα καλοκαίρι, είχα πάει σε τέσσερις συναυλίες του. Ο Χαρούλης για εκείνους που δεν ξέρουνε, θα σου ξυπνήσει το κέφι και μόνο με δυο κουβέντες που θα πει. Η ενέργειά του, η ευγένεια του, η γλυκύτητά του, ο ρομαντισμός του σε παρασέρνουν. Τα τραγούδια του είναι μοναδικά, η κρητική ψυχή του ξεχωριστή του και κάθε φορά που τον ακούς να σου λέει «Εβίβες μωρέ κοπέλια», νιώθεις μια απέραντη ελευθερία. Άσπρο πάτο λοιπόν παιδιά!
Κανονικά η λίστα με τα τραγούδια που κατάφεραν να με κρατήσουν όρθια στα πόδια μου και τη ψυχή μου ζωντανή δε θα τελείωνε εδώ. Θα χωρούσαν κι άλλα τόσα τραγούδια, αλλά κάπου εδώ βάζω ένα «φρένο». Τα τραγούδια αυτά ήταν η συντροφιά μου στο δρόμο, στο γραφείο, στο σπίτι, στο αμάξι, παντού και κάθε στιγμή της ημέρας. Η δύναμη της μουσικής είναι πραγματικά μαγική και τα τραγούδια ουρανοκατέβατο δώρο σούπερ ταλαντούχων ανθρώπων. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας θα εξακολουθώ να λέω και φωνάζω, ευτυχώς που υπάρχει η μουσική…
