Τα λόγια που δεν τόλμησαν να γίνουν πράξεις
Πράξεις: Αγνοούνται
Είναι ώρες τώρα που γυροφέρνω αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου. Καταστάσεις στις οποίες έχω βρεθεί εγώ πρωταγωνίστρια και άλλες των οποίων ήμουν απλώς ακροατής. Όλες τους με έναν κοινό παρονομαστή: λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια μεγάλα, υποσχέσεις, σενάρια. Και όλα τους παρέμειναν κούφιες λέξεις με καμία προοπτική εξέλιξης. Σημάδι των καιρών; Κάποιο περίεργο φαινόμενο, το οποίο χρήζει ψυχολογικής ανάλυσης και εξήγησης; Πείτε το όπως θέλετε. Προσωπικά είμαι από τους ανθρώπους που σέβομαι και προσπαθώ να καταλάβω το απύθμενο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Όχι απόψε, όμως. Απόψε αρνούμαι να εκλογικεύσω την παράνοια και να “καταλάβω” κάτι που ενοχλεί και εμένα και όσους σαν εμένα μένουμε πιστοί στα όσα ξεστομίζουμε, από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Αρνούμαι να θεωρήσω φυσιολογικό ένας άνθρωπος να έχει αποκτήσει τόση άνεση με την ασυνέπεια του λόγου. Αρνούμαι έστω για σήμερα να αποδεχτώ πως φταίμε εμείς και οι προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους. Για αυτή τη μία φορά θα ήθελα ιδανικά να μου εξηγήσει κάποιος υπεύθυνα πώς οι λέξεις και οι πράξεις, που ήταν κάποτε “εραστές”, κατέληξαν να γίνουν εχθροί.
Η δύναμη των λέξεων
“Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι”, λέει ο σοφός λαός. Πλέον έχω καταλήξει να παραφράζω την παροιμία και να λέω πως στις περιπτώσεις που τα λόγια είναι πολλά και μεγάλα, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και μην κρατάς καν καλάθι. Βλέπεις, οι άνθρωποι με περιεχόμενο, αυτοί που ο λόγος τους έχει βαρύτητα, δεν χρειάζεται να κάνουν φασαρία, δεν χρειάζεται να επιστρατεύσουν όμορφες λέξεις για να εντυπωσιάσουν. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν τη δύναμη τω λέξεων και τις διαλέγουν προσεκτικά. Και αυτό διότι γνωρίζουν πως οι λέξεις είναι περίεργα “πλάσματα”. Μπορούν να γιατρέψουν, αλλά και να πληγώσουν με την ίδια ευκολία, αν βρεθούν σε λάθος στόματα. Και μπορούν να πληγώσουν όχι μόνο αν είναι άσχημες, μα κι αν είναι υπερβολικά όμορφες. Πλέον, αρκούμαστε στο να δίνουμε όμορφες λέξεις και ξεχάσαμε να δίνουμε όμορφες στιγμές. Πόσο θλιβερό είναι…. Να ανατρέχεις σε συνομιλίες, διότι το μόνο όμορφο που σου έχει δώσει κάποιος είναι μερικές αράδες λέξεων που έμειναν να αιωρούνται σε ένα λευκό φόντο, μέσα σε συννεφάκια. Σε οποιονδήποτε τομέα και ανθρώπινη σχέση, το να δημιουργείς συναισθήματα και προσδοκίες στους ανθρώπους, χωρίς να έχεις σκοπό να το αξιοποιήσεις με τον οποιονδήποτε τρόπο, είναι απλώς θρασύδειλο. Και ζούμε σε ένα παρόν, όπου το “θα” έχει γίνει το αγαπημένο δίφθογγο πολλών. Οι λέξεις έχουν νόημα μόνο αν τις εννοούμε. Αλλιώς είναι ανούσιοι φθόγγοι που τους παίρνει ο αέρας. Τίποτα δεν μένει για να αποδείξει πως ειπώθηκαν, τίποτα δεν τους δίνει αξία, παρά μόνο η μετουσίωσή τους σε πράξεις.
“…εδώ που φτάσαμε να παίζουμε κρυφτό”
Και ερχόμαστε στο σήμερα που το social distancing και τα social media βαδίζουν χέρι χέρι. Εισερχόμενο μήνυμα. Η καρδιά σου κοκαλώνει λίγο και η ανάσα σου παγώνει. Το ανοίγεις και το διαβάζεις. Και ξαφνικά το μυαλό βραχυκυκλώνει, ψάχνοντας την κατάλληλη απάντηση, τον πιο έξυπνο τρόπο να “διαχεριστείς” τον εκάστοτε αποστολέα. Δεν θες να “είσαι εσύ”, διότι μπορεί να παρεξηγηθεί. Δεν θες να εκθέσεις τα όσα νιώθεις, επομένως θα χρησιμοποιήσεις μερικές λέξεις σαν ασπίδα, οι οποίες λέξεις θα είναι προσεκτικά διαλεγμένες. Και πολλές φορές δεν τις διαλέγεις εσύ. Συναποφασίζονται μετά από σύσκεψη με κολλητούς, κολλητές, εκείνη τη φίλη που δεν μασούσε ποτέ τα λόγια της και εκείνον τον φίλο που είναι πάντα η φωνή της λογικής. Χτίζεις μια εικόνα και την σερβίρεις, κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης. Έχεις σκεφτεί ποτέ όμως πως και στην αντίπερα όχθη ενδεχομένως συμβαίνει το ίδιο; Και ξαφνικά καταλήγει η επικοινωνία να βασίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει. Σε μια από τις πολλές στιγμές διαύγειας της, η κολλητή μου η Κατερίνα μου είπε ” Τα συζητούν μεταξύ τους και αυτό που φτάνει σε σένα είναι ο συνδυασμός των καλύτερων χαρακτηριστικών της παρέας, ο τέλειος άντρας“. Σάμπως κι εμείς τα ίδια δεν κάνουμε όμως; Όλοι οι άνθρωποι από τους ίδιους φόβους δεν κυριευόμαστε; Τις ίδιες – λίγο πολύ – ελπίδες και προσδοκίες δεν έχουμε; Και απλώς κάνουμε κακό στον εαυτό μας με το να κρύβουμε την αλήθεια μας. Μας έχει γίνει αβάσταχτο να είμαστε ο εαυτό μας. Πως επομένως, οι λέξεις που δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που πραγματικά είσαστε, θα μπορέσουν να γίνουν πράξεις;
“Από τα λόγια στις πράξεις, ένα θέλω δρόμος”
Κάπου εδώ έρχεται όμως και η συνειδητοποίηση πως η θεωρία για να γίνει πράξη, έστω και σε κάτι τόσο θεμελιώδες, κρύβει τις παγίδες του. Πολλοί έχουμε βρεθεί θύματα των συγκυριών. Πολλές φορές θα θέλαμε να είχαμε “λίγο χρόνο ακόμη” για να πραγματοποιήσουμε τα όσα είχαμε υποσχεθεί. Πολλοί σκεφτόμαστε με πόνο ψυχής υποσχέσεις που δώσαμε και δεν εκπληρώσαμε, όχι διότι δεν θελήσαμε, αλλά επειδή ορισμένες φορές οι καταστάσεις μας προλαβαίνουν. Δεν αναφέρομαι σε αυτά τα περιστατικά. Απευθύνομαι σε όσους την αερολογία την έχουν κάνει επάγγελμα. Αναφέρομαι ξεκάθαρα σε όσους αντλούν το θάρρος τους από την απροσωπία που προσφέρει το πληκτρολόγιο, ένα θάρρος που δεν θα τους πάει πιο πέρα από την οθόνη τους. Αναφέρομαι σε όσους αρκούνται στο να δώσουν μια υπόσχεση εν τη ρύμη του λόγου ή εν μέσω ενθουσιασμού. Σε όσους έχουν την τάση να φαντάζονται ένα μέλλον για το οποίο δεν έχουν σκοπό να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Και απλώς αναρωτιέμαι: δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε αντίστοιχη θέση; Δεν έχουν προσδοκίες από τους ανθρώπους γύρω τους; Η μήπως πολύ βολικά πιστεύουν πως οι άνθρωποι, ίσως σαν εκείνους, δεν έχουν καλή μνήμη; Σας πληροφορώ ότι κάποιοι από εμάς έχουμε την ευλογία και την κατάρα να τα θυμόμαστε όλα: βλέμματα, πρόσωπα, ονόματα, συζητήσεις, αγγίγματα, κάθε λεπτομέρεια που άλλοι δεν θα παρατηρούσαν καν. Το να το πεις κάτι δεν απαιτεί προσπάθεια. Και να το κάνεις θα έπρεπε κανονικά να είναι το ίδιο εύκολο, διότι το μόνο που χωρίζει μια σκέψη από την υλοποίησή της είναι ένα ισχυρό “θέλω”. Έχω δει ανθρώπους να ξεκινούν από το μηδέν, να κάνουν κυριολεκτικά μια βουτιά στο κενό, επειδή ένα “θέλω” τους έδωσε όση ασφάλεια χρειάζονταν να νιώσουν για να κυνηγήσουν το όνειρό τους, να πραγματοποιήσουν αυτό το “άλμα πίστης” και να κάνουν το αδιανόητο, εφικτό.
Έχω κάτι να σου πω…
Εν πάση περίπτωση όμως… Ποιά είμαι εγώ για να κρίνω; Είπα πως προσπαθώ να καταλάβω, μα ορισμένες φορές όπως απόψε οι σκέψεις μου είναι απλώς στο κενό. Κανένα συμπέρασμα, καμία λογική. Ένα χάος το οποίο δημιουργεί έναν φυγόκεντρο συλλογισμό. Αν θα ήθελα να καταλήξω κάπου με όλα αυτά όμως, είναι στο εξής: Μην τσαλαπατάτε τα αισθήματα όσων δεν δειλιάζουμε, όταν σας κοιτάμε στα μάτια. Μην υποτιμάτε την νοημοσύνη όσων συνοδεύουμε τα λόγια μας από πράξεις και δεν αφήνουμε την εξίσωση μισή. Μην προσπαθείτε να περάστε τεχνάσματα φθηνά σε ανθρώπους που οι λέξεις κολλούν στο λαιμό μας, διότι έχουν μέσα τους και ένα κομμάτι δικό μας, ειλικρινές. Κάποτε λάτρευα τα λόγια, το πόσο όμορφα ακούγονταν, εκεί που οδηγούσαν το μυαλό μου. Πλέον δεν τα αντέχω. Προτιμώ τη σιωπή. Πλέον δεν κρατάω καν καλάθι και τα κεράσια δεν μου αρέσουν τόσο…
Πηγή Εξωφύλλου: wehreartit
