Οι τύψεις και το κυνήγι των ενόχων – Τελικά ποιος φταίει;
Πολλές φορές νιώθω ότι βρισκόμαστε σε έναν λαβύρινθο σκέψεων. Ότι ψάχνουμε μια εξήγηση για όλα και αν θες μια δικαιολογία. “Τι θέλω να πω;”, θα αναρωτιέσαι πιθανότατα τώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όπως το «ναι» είναι μια απάντηση χωρίς εξήγηση, έτσι θα έπρεπε να είναι και το «όχι».
Δεν χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα σε όλους. Όσοι σε ξέρουν πραγματικά δε θα χρειαστούν ποτέ εξηγήσεις, όσοι είναι ουσιαστικά δίπλα σου δε θα σε ρωτήσουν ποτέ «που χάθηκες;» γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι δε χάθηκες, αλλά είσαι εκεί και θα είσαι εκεί. Ακόμα κι αν χαθείς, οι «αληθινοί» άνθρωποι σου θα ξέρουν που να σε ψάξουν, χωρίς να σου προκαλέσουν ενοχές και τύψεις.
Οι άνθρωποι είμαστε ευθυνόφοβοι
Δυστυχώς, οι άνθρωποι που υπεραναλύουν τη συμπεριφορά των γύρω τους είναι αυτοί που ασχολούνται περισσότερο με τη δική τους, ενώ εκείνοι που κρίνουν, αυτοί που δεν ασχολούνται όσο θα έπρεπε με τον εαυτό τους. Είναι πολύ εύκολο να λες κάτι που σε ενοχλεί σε κάποιον άνθρωπο από τους γύρω σου και πολύ πιο δύσκολο σε εκείνον που σε ενοχλεί ουσιαστικά. Οι άνθρωποι είμαστε ευθυνόφοβοι και συνηθίζουμε να θυματοποιούμαστε ή να αποποιούμαστε κάθε ευθύνη μας. Αυτό γιατί; Γιατί όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν τον μπαμπά ή μαμά, τον δάσκαλο ή την δασκάλα και δε μας έμαθε κανείς ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα τεράστιο ταξίδι ενόχων και φιλτραρίσματος πριν από κάθε μας πρόταση, για να μη προσβληθεί κανείς με αποτέλεσμα να μη νιώθουμε ο εαυτός μας.
Μη ξεχνάς να σε αγαπάς
Μάθε λοιπόν, να σε αγαπάς, να σε αποδέχεσαι και να επιλέγεις ανθρώπους που δε σε κάνουν να νιώθεις ενοχές, τύψεις και ότι φταις. Είναι εύκολο να φταίνε πάντα οι άλλοι και πότε και οι δύο πλευρές ή περισσότερο κάποιος και δύσκολο το να θες να βελτιωθείς κι εσύ και οι γύρω σου.
