Οι πόρτες που κλείνουν…
Απόψε τα λαμπιόνια στο κέντρο τρεμόπαιζαν λίγο περισσότερο, το φως διαχεόταν λίγο διαφορετικά, λες κι εκείνο ήταν κάπως πιο άστατο. Σήμερα τα σχήματα ήταν λίγο πιο ακανόνιστα, λίγο πιο θολά. Απόψε σκεφτόμουν τις πόρτες που κλείνουμε και όλες όσες αφήνουμε ανοιχτές, ακόμη κι αν ξέρουμε μέσα μας πως πρέπει να τις κλείσουμε ερμητικά. Στην πραγματικότητα, αφήνουμε αυτές τις χαραμάδες ελπίδας εκεί, φοβούμενοι το αμετάβλητο μιας αυλαίας που πέφτει, έστω κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας ότι τις κλείσαμε οριστικά.
Αναρωτιέμαι τι φοβόμαστε περισσότερο: να αφήσουμε το παλιό ή να συναντήσουμε το καινούριο; Κάποτε πίστευα πως ο φόβος του αγνώστου είναι αυτός που μας καθηλώνει. Πλέον νομίζω πως οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Φοβόμαστε πως, κλείνοντας πίσω μας την πόρτα, θα αφήσουμε να ξεγλιστρήσει μακριά μας κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αποκόπτουμε δεσμούς με θυμήσεις, συναισθήματα, υποσχέσεις, προσδοκίες. Ποτέ όμως, μέχρι απόψε, δεν είχα αναλογιστεί σοβαρά τί είναι αυτό που προσδοκούμε. Τις περισσότερες φορές είναι ιδέες, στιγμές, θραύσματα μέσα στο χρόνο που έγιναν και πέρασαν. Καμία λογική και αντικειμενικότητα δεν διέπει τις προσδοκίες αυτές. Οι απαντήσεις σχεδόν πάντα βρίσκονται στο παρόν μας, μπροστά στα μάτια μας, αλλά τι να καταλάβουν από λογική δυο μάτια που δεν βλέπουν, αλλά αισθάνονται;
Δεν αναλογιζόμαστε ωστόσο πως αυτό το “σχεδόν”, το να βρισκόμαστε σε αυτή την ενδιάμεση φάση, στο παντού και συνάμα στο πουθενά, μας παγώνει περισσότερο. Στεκόμαστε στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας, αφήνοντας την ψύχρα να περνάει και να περονιάζει κάθε μας πτυχή. Περιμένοντας έτσι παράδοξα να ζεσταθούμε. Δεν δύναται ωστόσο, να ψάχνει κανείς την ίαση στα σημεία όπου αρρώστησε. Το να περιμένεις είναι επώδυνο, έλεγε ο Πάολο Κοέλιο. Επώδυνο είναι και το να ξεχνάς. Το να μην ξέρεις όμως ποιο να επιλέξεις είναι το χειρότερο βασανιστήριο. Σήμερα κάνει ψύχρα, περισσότερη από άλλες μέρες. Σήμερα το συναίσθημα τραβήχτηκε και συμπιέστηκε, πολώθηκε και βασανίστηκε κάπως αχρείαστα. Μέρες σαν κι αυτές δεν είναι να μένουν οι πόρτες ανοιχτές. Γι’ αυτό και αποφάσισα πως κάποιες απ’ αυτές πρέπει να κλείσουν. Μη ρωτήσετε το κόστος. Είναι πολύ υψηλό, σχεδόν αβάσταχτο. Μα αβάσταχτο είναι το “περίπου”, το “στη μέση”, η επ’ αόριστον αναμονή.
Όλη μας η ζωή είναι επιλογές. Κάθε στιγμή βρισκόμαστε σε σταυροδρόμια που καθορίζουν την πορεία και την εξέλιξή μας. Μια πόρτα που κλείνει θα μας οδηγήσει σε άλλες πόρτες που περιμένουν να ανοίξουν κι άλλες που θα χρειαστεί να κλείσουν και πάλι. Υπάρχει όμως κάτι που σπάνια σκεφτόμαστε: οι πόρτες κλείνουν, μα δεν κλειδώνουν. Λόγια παρηγοριάς θα έλεγε κανείς. Η πραγματικότητα, θα απαντούσα εγώ. Έχει η ζωή τον τρόπο της να μας παίζει παιχνίδια, να μπλέκει το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν σε έναν ιστό ντελικάτο, αόρατο. Κι ενώ νομίζουμε ότι διανύουμε μια διαδρομή ευθεία, στην πραγματικότητα ξαναπερνούμε από κάποια σημεία της, αλλαγμένοι, αρκετά ώστε να κάνουμε διαφορετικές επιλογές και να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας μας. Το σημαντικό είναι να προχωρούμε. Να μη φοβόμαστε να κλείσουμε ορισμένες πόρτες, όταν έρθει η στιγμή. Αθόρυβα, απαλά, μα με σιγουριά. Και να στρέφουμε το βλέμμα μας σε κάθε νέα προοπτική, γιατί ακόμη και η παραμικρή παράκαμψη έχει σημασία.
