Οι άνθρωποι που σπαράζουν στην άκρη του δωματίου
Οι άνθρωποι που σπαράζουν στην άκρη του δωματίου.
Μερικές σκέψεις για την έκθεση «She’s gone».
Κάθισα στην άκρη της αίθουσας και σπάραξα σα μικρό παιδί. Οι ιστορίες, τα ρούχα, τα νανουρίσματα που ακούγονταν με έκαναν ευάλωτη. Στη σκέψη μιας μάνας να κρατάει το παιδί της αγκαλιά, να κάνει όνειρα γι’ αυτό, να το μεγαλώνει και τελικά να μην μπορεί να το δει να ανθίζει, ένιωσα το είναι μου να πολτοποιείται.
Στην πρώτη ιστορία ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, στη δεύτερη τα μάτια μου να τσούζουν και στην τρίτη δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Τα δάκρυα έρεαν σαν ποτάμι και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω.
Ένα κοριτσάκι με το αρκουδάκι του να κόβει βόλτες, με ένα απορημένο βλέμμα, γεμάτο ερωτήσεις. Να ρωτάει γιατί τα παπούτσια είναι εδώ με το αθώο μυαλό του. Η αντίθεση της ζωής σκέφτηκα.
Photo Credits: Δέσποινα Τσίρου
Τα ρούχα εκεί μα οι άνθρωποι όχι. Τις έπνιξαν, τις βίασαν, τις τεμάχισαν, τις έλιωσαν. Κάποιοι δεν βρέθηκαν ποτέ, άλλοι θα είναι έξω σε μερικά χρόνια. Τι σημασία έχει αφού οι άνθρωποι «έφυγαν»;
Μας σκοτώνουν πολύ μεθοδικά, πολύ βασανιστικά, πολύ ορατά. Ορατά και εμείς δεν κάνουμε τίποτα, κανείς δεν κάνει τίποτα.
Από τη μία να ντρέπομαι που κλαίω σε δημόσιο χώρο και από την άλλη να σκέφτομαι «δε συνήθισα, δε συνήθισα, δε συνήθισα. Παραμένω άνθρωπος». Λένε πως αν συνηθίσεις, γίνεσαι ίδιος με το τέρας.
Ας παραμείνουμε άνθρωποι, οι άνθρωποι που σπαράζουν στην άκρη του δωματίου.
Φωτογραφίες: Δέσποινα Τσίρου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
