TOP

Μία όχι και τόσο «Καθαρά» Δευτέρα…

Και κάπως έτσι κλείσαμε αισίως έναν χρόνο από τότε που πρωτοακούσαμε τη φράση “Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”. Ένας χρόνος κρίσιμων “δύο επόμενων” εβδομάδων, ένας χρόνος που οι περισσότεροι από εμάς δεν καταλάβαμε καλά καλά πώς πέρασε. Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πιο ανάλαφρη Δευτέρα του χρόνου. Φέτος όμως κουβαλάει ένα επιπλέον βάρος πάνω της. Οι δημοσιογράφοι από νωρίς έκαναν δηλώσεις όλο στόμφο στην κάμερα ” Οι εικόνες που αντικρίζουμε στο λόφο Φιλοπάππου θα μείνουν στο χρονοντούλαπο. Ούτε ένας χαρταετός δεν υπάρχει στον αέρα”. Αγαπητοί μου, το πρόβλημα δεν είναι οι χαρταετοί. Το πρόβλημα είναι πως η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. 

Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε…

Φυσικά, δεν είναι μόνο η πανδημία που επισκιάζει αυτή τη μέρα, αλλά ο απόηχος όλων των γεγονότων της επικαιρότητας του τελευταίου διαστήματος. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατόρου για σεξουαλική παρενόχληση. Από εκείνο το σημείο και μετά ήταν σα να έσπασε το φράγμα της ενοχής και της ντροπής. Οι καταγγελίες για σωματική, λεκτική και σεξουαλική βία είναι πλέον αναρίθμητες. Και με κάθε όνομα και περιστατικό που έβλεπε το φως της δημοσιότητας, όλοι μας σοκαριζόμασταν και απορούσαμε. Αλήθεια όμως μας έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση; “Ξέραμε,μα δε μιλούσαμε”, παραδέχτηκαν πολλοί από το χώρο της υποκριτικής. Κι εμείς; Δεν ξέρουμε τάχα μου σε τί κοινωνία ζούμε; Ίσως αφελώς να ελπίζαμε ή να προσποιούμασταν πως οτιδήποτε δεν φτάνει στα αυτιά μας, δεν υπάρχει. Πολύ φοβάμαι όμως πως, ό,τι έχουμε ακούσει, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου…

Εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στη δικαιοσύνη για την – έστω και ετεροχρονισμένη – τιμωρία των ενόχων, για να πάψουν οι εφιάλτες όσων ζούσαν με το βάρος της σιωπής τόσα χρόνια. Ξαφνικά όμως η δικαιοσύνη η ίδια μας κάνει να αμφισβητούμε ποιον εν τέλει υπηρετεί. Απροκάλυπτη αστυνομική βία σε δρόμους και πλατείες, καταστολή διαμαρτυριών, εξαπόλυση απειλών και εκδίωξη μαρτύρων από τόπο εγκλήματος και ένα πανεπιστημιακό άσυλο πλέον ανύπαρκτο. Η ανθρώπινη ιδιωτικότητα κοντεύει να καταπατηθεί τυπικά και με το νόμο, ενώ κάποιοι θέλησαν να φιμώσουν ακόμη και την τέχνη. Η τοποθέτηση των αρμοδίων; Να μην εμπιστεύεται η νεολαία τα social media. Θρασύτατες δηλώσεις του στιλ ” Εμείς σας προειδοποιήσαμε”. Μία παταγώδης αποτυχία να κάνουν damage control, ρίχνοντα αντιθέτως περισσότερο λάδι στη φωτιά. 

Ξυπνάμε πλέον το πρωί και δεν ξέρουμε σε τι κόσμο έχει ξημερώσει ο ήλιος σήμερα. Όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα που ακούγονται κατά καιρούς με κάνουν να σκέφτομαι το μυθιστόρημα του Όργουελ, όπου ακόμη και το να σκέφτεται κανείς ήταν ενάντια του Καθεστώτος. Η πανδημία και το καταρρέον σύστημα υγείας μοίαζουν προβλήματα κάπως αόριστα σε σχέση με τη βαθιά σήψη του κόσμου γύρω μας. Κάθε περιστατικό επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: ζούμε σε μία εποχή που νοσούσε πολύ πριν την άφιξη του κορονοϊού. Και κανένα εμβόλιο δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτά από τα οποία πάσχει η κοινωνία του σήμερα. Μοίαζει η κατάσταση σαν μια ατελείωτη πτώση χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας για να ανακόψει την επικείμενη πρόσκρουση με το έδαφος. Και με φοβίζει η προοπτική του να φτάσουμε σε ένα σημείο δίχως γυρισμό… αν δεν το έχουμε ξεπεράσει ήδη το σημείο αυτό. 

Η παρηγοριά

Και μέσα στο γκρίζο της όλης κατάστασης υπάρχουν ορισμένα πράγματα που με παρηγορούν. Με παρηγορεί που βλέπω πως τα μέσα κοινωνική δικτύωσης, αυτά που ευθαρσώς ο πρώτος πολίτης του κράτος υπέδειξε να μην πιστεύουμε, αναπαράγουν αυτά που ορισμένοι πολύ βολικά θα ήθελαν να εξαφανίσουν. Και μέσω των σουρεάλ καταστάσεων που βιώνουμε, με παρηγορεί πως όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν είμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά όλοι μαζί ενάντια στο εκάστοτε πρόβλημα. Μου δίνει ελπίδα να βλέπω και να ακούω ανθρώπους να δηλώνουν πως η βία δεν είναι η λύση, διότι “οφθαλμός αντί οφθαλμού και ξαφνικά τυφλώνεται όλος ο κόσμος”. Με κάνει να ανασάνω λίγο πιο ανάλαφρα η συνειδητοποίηση πως,ακόμη κι αν φτάσουμε στο κατώτατο σημείο, η άνοδος θα είναι μονόδρομος. 

Και γράφοντας, φτάνοντας στο τέλος, μου ήρθε αυτό το τραγούδι στο μυαλό. Διότι “δεν είναι ο κόσμος μας αυτός”.

Πηγή Εξωφύλλου: Pexels

 

Πως σου φάνηκε το άρθρο;
+1
0
+1
2
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Ακολούθησε το Cosmogony στο Instagram

Οδοντίατρος σε αυτή τη ζωή, εξερευνήτρια σε όλες τις άλλες. Πως να εξηγηθεί αλλιώς το ανήσυχο της πνεύμα και η τρέλα για ταξίδια και τη θάλασσα; Λατρεύει τα βιβλία, τη μουσική, το μωβ χρώμα και θεωρεί το να της μιλάς πριν πιει καφέ το πρωί κακούργημα. Κατά τα αλλά πεθαίνει για συζητήσεις: για όσα λέγονται, αλλά κυρίως για όσα δεν λέγονται. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που λατρεύουν το πολύ και καλό φαγητό. Πιστεύει στο κάρμα..και στο ότι η σοκολάτα είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα. Αν κάτι θέλει να πετύχει στη ζωή της, είναι να χαρίζει και να φτιάχνει χαμόγελα και να μην μεγαλώσει ποτέ, έχοντας την πεποίθηση οτι το γράμμα της για το Hogwarts απλώς έχει λίγο καθυστερήσει.