Πες αυτό που νιώθεις… Ξυπνάς λοιπόν, μια μέρα όταν κάνεις τα πρώτα σου βήματα μακριά από την οικογένειά σου κάπου στα 18 με 25 και αναρωτιέσαι γιατί αγχώνεσαι, γιατί φοβάσαι και εν τέλει που θες να πας.

Θα πρέπει να σε γυρίσω πίσω στα πρώτα χρόνια του σχολείου… ίσως, δεν ήταν πάντοτε για όλους το ίδιο ανέμελα ή τουλάχιστον έτσι αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα. Θα αναρωτιέσαι τώρα «πώς γίνεται το άγχος σου να οφείλεται σε αυτές τις ανέμελες εποχές;»

Σκέψου όμως, εκεί δεν ήταν η πρώτη φορά που αγχώθηκες μήπως αργήσουν παραπάνω οι γονείς σου να σε πάρουν στο σχόλασμα, μήπως σου κάνει παρατήρηση ο/η δάσκαλος/α, μήπως οι βαθμοί σου δεν είναι “ικανοποιητικοί” και μήπως δε κάνεις αμέσως φίλους. Φαντάσου πόση πίεση μπορεί να έχει συσσωρευτεί μέσα σε μία μικρή ψυχή. Πόσες προσδοκίες και απωθημένα, τα οποία δυστυχώς συνεχίζουν να ευδοκιμούν και στα επόμενα χρόνια.

Δεν ξέρω για εσένα, αλλά εμένα με τρομάζουν αυτές οι συνειδητοποιήσεις και ταυτόχρονα με λυτρώνουν. Σου μιλάω για λύτρωση γιατί μόνο μέσω αυτής επέρχεται η κάθαρση της ψυχής μας, η εξιλέωση της.

Ξέρεις τι ανακαλύπτω; Αν μιλάς και επικοινωνείς αυτό που νιώθεις όλα αυτομάτως γίνονται πιο καθαρά μέσα μας. Σκέψου ένα λερωμένο τζάμι που σε εμποδίζει να δεις τη θέα, αυτό γιατί το καθαρίζεις αμέσως και τη ψυχή σου την αφήνεις σκονισμένη;

Μη ξεχνάς οι ανθρώπινες σχέσεις χαλάνε επειδή κρατήσαμε όλη 0τη σκόνη μέσα μας και δε ζητήσαμε βοήθεια στο καθάρισμα από τον εκάστοτε άνθρωπο…

Ακολούθησε το Cosmogony στο Instagram