Μαζί σου είμαι αλλιώς…
Μαζί σου είμαι αλλιώς…
Κι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που όσα δε ξέρεις τα μαθαίνεις, που για όσα απορούσες υπάρχει αιτία και που για όσα ένιωθες υπήρχε λόγος.
Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους, γεμάτος κενά και γεμάτα βλέμματα, γεμάτος χαρά και λύπη. Μέσα σε όλο αυτό το χάος βρίσκεσαι εσύ και ξαφνικά η ζωή σα να αποκτά νέα όψη, σα να νιώθω κι εγώ αυτές τις «γνωστές» πεταλούδες στο στομάχι μου και από το πουθενά κυβερνάς τη σκέψη μου.
Όσο περνάει ο καιρός, οι πεταλούδες μέσα μου μεγαλώνουν, ο κόσμος μου φαίνεται πολύχρωμος και το μυαλό μου γεννάει ιδέες για μια καλύτερη ζωή μαζί σου.
Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν «τί είναι ο έρωτας;» ή «τί νιώθει ο άνθρωπος όταν ενώνεται με τον άλλον και τί όταν χωρίζεται από αυτόν;». Εγώ δε θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω κάτι ανάλογο, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθει ο άνθρωπος ούτε και τι ακριβώς νιώθω εγώ. Φαντάζομαι τι μπορεί να ένιωσαν ή να νιώθουν, αλλά δε μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα γιατί για μένα η καλύτερη έκφραση συναισθημάτων είναι οι πράξεις μας ή αν θες τα λόγια που κάναμε πράξη.
Είμαι σίγουρη ότι πολύ λίγοι μπορούν να νιώσουν ό,τι γράφω και πολλοί περισσότεροι θέλουν να τα νιώσουν όλα αυτά. Εκεί έξω δεν υπάρχει αυτό που λένε «το άλλο μας μισό», υπάρχει όμως, το «άλλο μας ολόκληρο», κάτι που μας κάνει να νιώθουμε αλλιώς…
Κι αυτό το «αλλιώς» ο καθένας το νιώθει διαφορετικά.
