Γαλάζιο, μπλε, τιρκουάζ, θαλασσί, πετρόλ… Όποια απόχρωση και να διαλέξεις, το χρώμα της θάλασσας πάντα θα σου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα. Κάθε φορά που αντικρίζω την θάλασσα νιώθω μια ηρεμία μέσα μου, μια μελαγχολία, μια αρμονία και μια ελπίδα ότι όλα θα συνεχίζουν να κινούνται είτε θέλουμε, είτε όχι.

Η θάλασσα είναι η προσμονή κάθε ανθρώπου που θέλει να ξεφύγει από την ρουτίνα του. Η προσμονή των μαθητών να ξεφύγουν από το σχολείο και να χαλαρώσουν από τις υποχρεώσεις. Μήπως τελικά δεν μεγαλώνουμε συνειδητά, αλλά γιατί η ζωή μας συνεχίζεται είτε το θέλουμε, είτε όχι; Μήπως έχουμε μείνει ακόμα κι εμείς μαθητές καταβάθος που περιμένουν το καλοκαίρι για να νιώσουν ξέγνοιαστοι; Δεν ξέρω, σε ρωτάω και σε βάζω να σκεφτείς.

Πολλές φορές όταν βρίσκομαι κοντά στην θάλασσα με πλημμυρίζουν σκέψεις του χθες, του σήμερα και του αύριο. Νιώθω σαν να με χτυπάει το κύμα και να μου λέει “κολυμπά”, σαν να μου δείχνει ότι οι σκέψεις θα γίνουν πράξεις αν κολυμπήσω αλλιώς θα “πνιγώ” σε αυτές. Το χρώμα της είναι από τα αγαπημένα μου, βγάζει μια χαρά και μια μελαγχολία, μια αμφιθυμία θα έλεγε κανείς όπως και ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε κρύβει λίγο ή πολύ μπλε μέσα του. Εσύ πόσο κρύβεις ή δείχνεις;

Θα ήθελα το σπίτι που θα ζω να έχει θέα την θάλασσα για να μου δείχνει που βρίσκομαι και που θέλω να φτάσω. Γιατί η θάλασσα είναι απέραντη και έτσι πρέπει να είναι και οι στόχοι μας, κάπου κάπου όμως έχει και μια στεριά, αυτή η στεριά ίσως είναι οι άνθρωποι μας, τα λιμάνια μας .

Ακολούθησε το Cosmogony στο Instagram