Έχω ένα παράπονο από τους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια. Διαπιστώνω και επαληθεύομαι διαρκώς ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται με την ειλικρίνεια. Δεν τα πάνε καλά ρε παιδί μου. Όταν τους δίνεται η επιλογή να εκφράσουν σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα όσο πιο πιστά στην πραγματικότητα γίνεται, εκείνοι κάπου χάνονται κι εν τέλει τη διαγράφουν εντελώς από τη λίστα των εναλλακτικών τους. Τα πράγματα θολώνουν, η αλήθεια εξαφανίζεται ως δια μαγείας και τη θέση της παίρνουν περίτρανα ευφάνταστες δικαιολογίες. Δικαιολογίες που ναι μεν μπορεί να ακούγονται λογικές στα αυτιά σας, αλλά δεν παύουν να είναι ένα είδος κρυφτού.

Γιατί αυτό το «κρυφτό» όμως;

Στο παιχνίδι του ψέματος και μιας μη ειλικρινούς στάσης έχει μπει και ο φόβος της ευθύνης. Οι άνθρωποι που θεωρούνται ευθυνόφοβοι έχουν πολλές ανασφάλειες, μια από τις πιο βασικές είναι εκείνη του να μη δεχτούν τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό με αρνητικό πρόσημο. Δε θέλουν να χαλάσει η ωραιοποιημένη τους εικόνα. Το καλό παιδί δε θα αντέξει να χαρακτηριστεί «ψεύτης» και πάει λέγοντας… Ο τρόπος που ανακάλυψαν για να χτίσουν την ιστορία τους είναι οι αχρείαστες δικαιολογίες. Νομίζουν ότι είναι οι πρώτοι που σκαρφίστηκαν μια τέτοια διέξοδο. Κάπου εδώ να τους ενημερώσουμε ότι πριν από εκείνους στην ίδια δειλή τακτική διέφυγαν πολλοί και ποια η κατάληξη τους; Επιβεβαιωμένα πια όχι καλή!

Πάμε να οπτικοποιήσουμε ελαφρώς αυτή τη δυσοίωνη κατάσταση που πνίγει και καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις. Σκεφτείτε ότι έχετε μπροστά στα μάτια σας ένα ψηλό, πελώριο πύργο από τραπουλόχαρτα. Τα χαρτιά το ένα στηρίζεται στις γωνίες και τις πλευρές του άλλου ώστε ο πύργος να γίνει θεόρατος. Τα χαρτιά που βρίσκονται στη βάση αποτελούν τα θεμέλια αυτού του θαυμαστού πύργου. Όσο ο πύργος ψηλώνει τα τραπουλόχαρτα αποτελούν άλλες αξίες και αρετές που απαιτούνται για να πετύχουν οι σχέσεις των ανθρώπων. Σκεφτείτε την ειλικρίνεια ως τα θεμέλια αυτού του πύργου. Ο πύργος σιγά σιγά εμπλουτίζεται με σεβασμό, εκτίμηση, ενσυναίσθηση, αγάπη. Όταν όμως τα θεμέλια είναι ελαττωματικά και η ειλικρίνεια αρχίζει να εκλείπει, η κατάρρευση του πύργου είναι θέμα χρόνου. Έχετε δει πύργο από τραπουλόχαρτα να γκρεμίζεται; Γίνεται σχεδόν αστραπιαία, αναπάντεχα! Ακόμη κι αν δε το έχετε δει, ένα τέτοιο αίσθημα είμαι σχεδόν σίγουρη ότι όλοι το έχουμε νιώσει. Η απογοήτευση που νιώθεις δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη.

Είναι τόσο κακή τελικά η αλήθεια;

Και καταλήγω να αναρωτιέμαι κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου μια τέτοια περίπτωση: γιατί είναι τόσο δύσκολο να είσαι ειλικρινής και ευθύς με έναν άνθρωπο που σέβεσαι κι εκτιμάς; Δεν είναι προτιμότερο να τον κοιτάς στα μάτια και να του εξηγείς τη δική σου οπτική και τον τρόπο που νιώθεις; Είναι τόσο κακή τελικά η αλήθεια; Η αλήθεια μπορεί να πονάει, κανείς δε θα πει το αντίθετο, αλλά δείχνει το ποιόν ενός ατόμου. Δείχνει το χαρακτήρα του, ψυχισμό του, το σεβασμό του για τους ανθρώπους. Δε θα καταλάβω πως η ειλικρίνεια κατέληξε στα δύσβατα μονοπάτια και γιατί ο κόσμος την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Εγώ πάντως δε θέλω να είμαι τσακωμένη μαζί της, αλλά εγώ είμαι εγώ. Με τους άλλους τι γίνεται; 

Ακολούθησε το Cosmogony στο Instagram