Ένα αλλιώτικο παιδάκι
Ένα αλλιώτικο παιδάκι: Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από την ημέρα που τον έδιωξαν από τον ‘«κόσμο τους».
Ίσως, να αναρωτιέσαι για ποιον ή ποια μιλάω, δεν ξέρω αν έχει σημασία το όνομά του/της όμως, γιατί πιστεύω, δυστυχώς, ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ ή εσύ ή ο καθένας μας στη θέση του/της. Θα μπορούσα να είμαι εγώ επειδή ως άνθρωπος, αν τουλάχιστον θέλω να λέγομαι έτσι, έσπευσα να τον βοηθήσω αντί να τον κλωτσήσω ή να τον φωτογραφίσω όπως άλλοι ”συνάνθρωποί του/της”. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα ”αλλιώτικο παιδάκι” που προτιμά τις κούκλες αντί για τα αμαξάκια ή το αντίστροφο, που προτιμά τις γόβες αντί για τα σπορτέξ ή το αντίστροφο.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις γιατί όσο σου γράφω νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό από ντροπή και από αγανάκτηση, για εμένα, για εσένα, για την κοινωνία που ”συνυπάρχουμε”. Εξήγησέ μου πώς συνυπάρχουμε όταν σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, πώς όταν δε ζούμε ο ένας για τον άλλον αλλά πώς θα κερδίσουμε από τον άλλον. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τον λόγο που ζεις και υπάρχεις; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι, ίσως να έχεις αναρωτηθεί σκεπτόμενος/η μόνο τον εαυτό σου, όπως έκαναν και την 21η Σεπτεμβρίου του 2018 και κάποιοι άλλοι. Αυτοί λοιπόν, θεώρησαν την ζωή τους πιο σημαντική από κάποιου άλλου ανθρώπου, ο οποίος τύχαινε να ”μη τους μοιάζει” και θα αναρωτιέσαι τώρα, πιθανόν…
-Τόσο κακό είναι ότι δε τους μοιάζει;
-Όχι, δεν είναι.
Θα έπρεπε να ήταν η απάντηση. Αλλά ξέρεις ποια ήταν;
-Ανθρωποκτονία.
Credits: Christina Berries
Θέμα τύχης η ζωή μας
Σου μιλάω για τον Ζακ/Ζακι, αλλά μη ξεχνάς, σου μιλάω για εσένα, για εμένα και για τον καθένα μας που στάθηκε πιο τυχερός. Τι περίεργο να είναι θέμα τύχης η ζωή μας, θέμα επιλογής κάποιων άλλων οι οποίοι αποφάσισαν για εμάς χωρίς να μας ρωτήσουν.
Εγώ, όμως ρωτάω εσένα. Συμφωνείς με τον θάνατό του/της; Θέλω να πιστεύω πώς όχι γι’ αυτό και θα συνεχίσω.
Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουν τί έγινε σε εκείνο το κοσμηματοπωλείο, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί έγινε ή γιατί κανείς μας δεν πήρε θέση ώστε να μη γινεί. Ο άνθρωπος αυτός ξυλοκοπήθηκε από τον κοσμηματοπώλη, έναν παριστάμενο μεσίτη κι από τουλάχιστον οχτώ αστυνομικούς που έσπευσαν στον τόπο του συμβάντος. Σε μία κοινωνία λοιπόν, όπου ένα μέρος της αστυνομίας συμμετέχει σε ανθρωποκτονίες αντί να τις αποτρέπει, σε μία κοινωνία όπου πολίτες σκοτώνουν πολίτες κι άλλοι παρακολουθούν σα να επρόκειτο για απευθείας προβολή ταινίας, εγώ, αναρωτιέμαι… ΓΙΑΤΙ;
Κι αυτό το “γιατί” αναρωτήθηκαν κι άλλοι μαζί με εμένα κάνοντας πορείες μέχρι και σήμερα ώσπου να δικαιωθεί τυπικά και μόνο η αθώα ψυχή του. Αυτό το “γιατί” ήταν δυνατό γιατί κάποιοι το φώναζαν με ψυχή για τη δική του/της αθώα. Ίσως, και να το άκουσε. Ίσως, άκουσε ανθρώπους να φωνάζουν «Οργή και θλίψη, η Ζάκι θα μας λείψει», «Αυτό, αυτό, αυτό είναι το σωστό, κλωτσιές με δωδεκάποντα να βάλετε μυαλό», ή «Η Ζάκι ζει, τσακίστε τους ναζί».
Πόσο άδικο να πρέπει κάθε φορά να φτάνουμε στο έσχατο σημείο για να διεκδικούμε το αυτονόητο;
Πόσοι ακόμα Ζακ/Ζάκι θα χαθούν ή θα ντρέπονται για αυτό που είναι ή θα ζουν με τον φόβο μήπως πεθάνουν;
Εγώ, πιστεύω πολλοί/ες, γιατί δεν είμαστε άνθρωποι, απλώς θέλουμε να λεγόμαστε και χάνουμε το νόημα.
