Εκείνη η παραμονή Χριστουγέννων στους Χατζηφραγκέτα
Φέτος την παραμονή των Χριστουγέννων χάζευα το αρχείο μου στο Instagram, να δω που ήμουν πέρυσι τέτοιες μέρες. Πού είχα γιορτάσει την παραμονή των Χριστουγέννων; Σε κάποιο οικογενειακό τραπέζωμα ή σε κάποιο φιλικό σπίτι παίζοντας χαρτιά και κατεβάζοντας το ένα μπουκάλι κρασί μετά το άλλο; Ε, λοιπόν δε βρισκόμουν σε τίποτα από τα δύο. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την παραμονή κάπου έξω και γιορτινά. Κλείσαμε εισιτήρια, μπήκαμε στα αμάξια και φτάσαμε στο Σταυρό του Νότου για να ακούσουμε Χατζηφραγκέτα. Ναι καλά διαβάσατε, Χατζηφραγκέτα.
Στηθήκαμε στην ουρά, μπήκαμε μέσα, μπερδευτήκαμε μέσα στο πλήθος και περιμέναμε το live με απίστευτο ενθουσιασμό. Στα χέρια μας παγωμένες μπύρες FIX, κι όχι κρασί ως συνήθως. Χατζηφραγκέτα και μπύρες πάνε μαζί βλέπετε. Χαζεύω λίγο τον κόσμο. Γύρω μου μεγάλες παρέες και αρκετά πιτσιρίκια να γελάνε και να φωνάζουν με αυτόν τον πηγαίο ενθουσιασμό που χαρακτηρίζει τα νιάτα. Όλοι όρθιοι περιμένουν το αχτύπητο δίδυμο που έχει ξετρελάνει τη νεολαία με τα στιχάκια του να πατήσει το πόδι του στη σκηνή και αρχίσει να τραγουδάει «Έλα πάμε παραλία, ήρθε το καλοκαιράκι…», ενώ έξω έχει 15 βαθμούς και τρέμεις από το κρύο.
Χατζηγιάννης και Φραγκιαδάκης εμφανίζονται και οι τσιρίδες του πλήθους διαχέονται στον Σταυρό του Νότου. Τραγούδια, μουσικές, αστεία «έντυσαν» το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Πηγαδάκια από νεαρές κοπέλες τσουγκρίζανε τις μπύρες τους όσο τραγουδούσαν με όλη τους την ψυχή «Ίσως για λόγους ταξικούς και όχι μόνο, τρελό μωράκι του ουρανού για σένα λιώνω», αντροπαρέες να ξελαρυγγιάζονται με το «Εντάξει Κική, η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική». Οι γύρες με τις μπύρες πήγαιναν κι ερχόντουσαν στα χέρια των θαμώνων, όσο ακούγαμε «μα εγώ ξέρω ένα παγκάκι, γνωρίζω τον περιπτερά, πίνω την μπύρα από το κουτάκι, είμαι από τα καλά παιδιά». Πόσοι άραγε εκεί μέσα είχαν ταλαιπωρηθεί από μια Κική και μια Μαρία, αναρωτήθηκα!
Το δικό μου παρεάκι ήταν σε τρελό κέφι. Τραγουδούσαμε η μια στην άλλη, γελούσαμε με το χριστουγεννιάτικο απαράμιλλο στυλ του Χατζηγιάννη με το σκούφο του Άγιου Βασίλη στο κεφάλι του. Σηκώναμε τις μπύρες ψηλά στον αέρα κάθε φορά που ακούγαμε τον αγαπημένο μας στίχο. Πλημμυρίζαμε με ανυπομονησία σε κάθε στίχο που μιλούσε για καλοκαιράκι, πατητές, μακροβούτια και αναπνευστήρες. Οι παραγγελιές έπεφταν η μια μετά την άλλη, με τις αφιερώσεις να μην έχουν σταματημό. Σκαλώσαμε όταν ακούσαμε τα «Κοτσάκια Νάξου», αφού μας ήρθε στη ψυχή ένας νησιώτικος αέρας. Η ψυχούλα μας δέχτηκε μια μαχαιριά με το στίχο «προσπαθώ να σε ξεχάσω, μα δεν πάνε οι πόνοι πάσο».
Το live τελείωσε. Βγήκαμε έξω και αράξαμε στα ορθάδικα τραπέζια που είχε έξω από το μαγαζί. Κι αρχίσαμε να τραγουδάμε. Δε μας ένοιαζε που ο κόσμος μας κοιτούσε. Είχαμε περάσει μια υπέροχη και αξέχαστη παραμονή Χριστουγέννων. Γιατί οι γιορτές θέλουν χαρούμενους ανθρώπους, με όμορφη ψυχή, πλατιά χαμόγελα. Ανθρώπους να τραγουδούν τόσο δυνατά και ξέφρενα, τόσο που να κοντέψει να τους κοπεί η φωνή. Ανθρώπους που θα ουρλιάξουν μαζί σου το στίχο «Τι θα βάλω στο παρτιιιιι». Ανθρώπους που θα σκάσουν μύτη με δεύτερη γύρα μπύρες στα χέρια. Ανθρώπους που θα σε κάνουν μια σφιχτή αγκαλιά μόλις καταλάβουν ότι ένας στίχους σου τσίγκλισε το μέσα σου.
Εκείνη η παραμονή Χριστουγέννων είχε όλα όσα ήθελα! Εβίβες λοιπόν στις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και θα θυμίζουν βραδιές σαν κι αυτές!
