Εκεί που οι άνθρωποι βρίσκουν ξανά την αθωότητα
Πήγαινέ με εκεί στην παραλία που έχεις αφήσει τις μοναχικές σου αναμνήσεις.
Για να νιώσω πως είναι να ζει κανείς μέσα από τα μάτια σου, τα μάτια σου που από πίσω φυλάνε τις σκέψεις.
Πήγαινέ με σ’ εκείνο το ηλιόλουστο μέρος, όπου οδηγείς στους κακοστρωμένους του χωματόδρομους με θαλπωρή στην καρδιά, γεμάτη από την ηρεμία που τόσο αναζήτησες.
Εκεί που τα ηχεία του αυτοκινήτου σου παίζουν στην διαπασών και εσύ τραγουδάς, προσπαθώντας να μιμηθείς την εκάστοτε προφορά και πλέον δεν σε νοιάζει καθόλου ποιος σε ακούει και χαμογελάς.
Θα ήθελα να ξαπλώσω δίπλα σου, σε αυτήν την παραλία και να με αγγίζεις κάθε τόσο, έτσι, ίσα ίσα για να βεβαιωθώ πως έχεις ανάγκη να με νιώθεις και να αποφορτίσω πάνω σου και εγώ με την σειρά μου, όλη μου την αγάπη που τόσο καιρό εξημέρωνα.
Ιστορίες νέων ανθρώπων, που ξαναβρίσκουν την αθωότητά τους μόνο και μόνο μέσα από ένα κατανοητικό βλέμμα.
Αυτό είμαστε και είναι το πιο ειλικρινές πράγμα που θα μπορούσα να γράψω σήμερα.
