Δεν θέλω άλλο να φοβάμαι, ακούς;
Μου μάθαιναν την ιστορία στο δημοτικό, μύθοι και Ελλάδα, ιστορίες ν’ ακούς με τις ώρες. Δεν φοβάμαι έλεγα. Αυτά δεν γίνονται πια και η ιστορία προχωρά.
Μου μάθαιναν την ιστορία στο γυμνάσιο και το λύκειο. Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Ορθοδοξία, πόλεμοι και ειρήνη. Δεν φοβάμαι έλεγα. Πέρασαν αυτά και ζούμε όμορφα τώρα.
Μάθαινα την ιστορία της ζωής μου καθώς την έφτιαχνα και των γύρω μου καθώς τη ζούσα μαζί τους. Και δεν φοβόμασταν. Ίσοι επί ίσων σε μια κοινωνία που μπορούσα να ξυπνάω και ν’ ατενίζω τα δέντρα, που ανυπομονούσα να πάω εκδρομή με το αμάξι και να πω στις φίλες μου πως πέρασα.
Ελεύθεροι στους ελεύθερους. Των ιδεών, των σκέψεων, των εκφράσεων. Ζούσα έρωτες και καρδιοχτύπια. Έλεγα δεν φοβάμαι να ζήσω, ακόμη και αν υπάρχουν πολλά ‘’κακά’’, εγώ κρατώ τα καλά και προχωρώ. Θα παλέψω για όλα. Για τις αξίες μου, για τους δικούς μου ανθρώπους, τους έρωτες και διαρκώς θα προσπαθώ, θα δουλεύω και θα χτίζω το μέλλον μου για να μπορώ να ζω, ως θέλω.
Έπαιρνα αγκαλιά τα όνειρα και τους στόχους μου και χαρωπή προχωρούσα στον χρωματιστό και σπαρμένο με ευγενή άμιλλα, αγώνα της ζωής μου.
Μέχρι που σταμάτησα απότομα γιατί τα σύννεφα πύκνωσαν και δεν έβλεπα μπροστά να προχωρήσω. Φρέναρα και το σώμα μου ένιωσε να μουδιάζει. Νιώθω να μου στερείται το δικαίωμα να ζήσω, όχι μόνο όπως θέλω, αλλά να ζήσω, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.
Φοβάμαι, ακούς; Γιατί είδα τον πλανήτη που με φιλοξενεί να καίγεται, είδα τους συνανθρώπους μου να σκοτώνουν. Είδα να με νοιάζει πως θα φάω και πως θα βγω έξω χωρίς να απειλούμαι από έναν ιό.
Είδα να κρέμονται οι ψυχολογίες των δικών μου, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου από κλωστές ξεφτυσμένες.
Και φοβάμαι, ακούς; Γιατί με πιάνουν τα κλάματα διαρκώς. Γιατί έχω ξεσπάσματα από συσσωρευμένα συναισθήματα και φόβο για το αύριο.
Δεν θέλω να φοβάμαι άλλο. Θέλω εγώ και εσύ και ο διπλανός και ο παραδιπλανός και όλοι μας, να κοιτάξουμε να ζήσουμε χωρίς να μας φρενάρουν σύννεφα. Να τα κάνουμε συννεφάκια λευκά και αφράτα όπως στις ζωγραφιές, για να χαράζουν από μέσα τους οι ηλιαχτίδες τον δρόμο μας.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μου μου ανήκει για να την προσέξω. Όχι να την καθορίζουν εξωγενείς παράγοντες. Μόνο εγώ. Θέλω η αγάπη να υπάρχει σε όλους για όλους.
Γιατί φοβάμαι ρε παιδιά και δεν θέλω να φοβάμαι. Μη μου χρυσώνετε το χάπι, δεν θα το καταπιώ. Πάρτε με μόνο από το χέρι να χορέψουμε τον χορό της ασφάλειας, για να ζήσουμε ήρεμα τον χρόνο που έχουμε στην όμορφη μας πλάση.
Και αφήστε με όρθια, εμένα, εσάς και όλους μας. Όρθιοι μπορούμε πολλά. Ξαπλωμένοι χάμω, ακόμη και με φράγκα να ακουμπάμε μαλακά, δεν θα προχωρήσουμε. Και αν μείνουμε στάσιμοι γυρισμό δεν έχει. Η γη γυρίζει, δε σταματά, προλάβετέ τη μη μας αφήσει πίσω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ.
Πηγή Εξωφύλλου: freepik
