Η γάτα μου κι εγώ
Η γάτα μου κι εγώ…
Αν με ρωτούσες πριν από δύο χρόνια πως με φαντάζομαι στο σήμερα δε θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ήμουν τόσο γεμάτη όσο είμαι. Ίσως, να σου έλεγα κάτι κοινότοπο, όπως «θέλω να πετύχω όσους περισσότερους στόχους μπορώ» ή «να συνεχίσω να προσφέρω και να παίρνω χαμόγελα».
Σήμερα όμως, έχω καταλάβει πώς έχω κάνει ένα σπουδαίο δώρο στον εαυτό μου. Ένα δώρο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο εως τώρα και δε θα συγκριθεί στο μέλλον. Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο υιοθέτησα ένα γάτα. Ξαφνικά, εν καιρώ πανδημίας, αλλά και καραντίνας ξύπνησε μέσα μου η ανάγκη της προσφοράς και της συντροφικότητας. Ένιωσα ότι θέλω να ξυπνάω και να βρίσκεται στην άλλη άκρη του κρεβατιού ένα μικρό πλασματάκι ή ακόμα καλύτερα να με ξυπνάει το νιαούρισμα του.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερο αίσθημα πληρότητας από αυτό. Να βλέπεις μια γάτα να κινείται στον χώρο σου, να μεγαλώνει, να ομορφαίνει και να θέλει να σε βλέπει χαρούμενο χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι τα ζώα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ούτε ότι είναι ο πιο υγιής τρόπος να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι ειλικρινά.
Σκεφτείτε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τα ζώα ή ακόμα καλύτερα αν θα μπορούσε να υπάρξει. Εγώ νομίζω ότι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε εμάς, στις σχέσεις μας, στους φίλους μας ή στα παιδιά μας είναι ένα πλασματάκι. Αυτό το δώρο δεν είναι βραχυπρόθεσμο και η αγάπη του διαρκεί για πάντα ακόμα κι όταν δε θα μας συντροφεύει η παρουσία του. Θέλω λοιπόν, φέτος στις γιορτές να επενδύσετε σε ένα τέτοιο «δώρο» για εσάς και για όσους αγαπάτε.
Πηγή Εξωφύλλου: Pexels
