2020: Ολα όσα δεν έγιναν φέτος
Όλα όσα δεν έγιναν φέτος: Το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κάποιος για το 2020 είναι πως ήταν μια χρονιά περίεργη. Σα να σταμάτησε ο κόσμος ξαφνικά, σα να μπήκε ένα τεράστιο pause στις ζωές όλων μας, σα να χάσαμε κάπως τη Γη κάτω από τα πόδια μας. Ο καθένας μας το βίωσε διαφορετικά, καλύτερα ή χειρότερα, όμως όλοι κινηθήκαμε σε έναν κοινό άξονα, ο οποίος συμπεριλαμβάνει τα όσα θα θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν μέσα σε αυτή τη χρονιά.
Ταξίδια
Είχαμε κάνει λίστες, είχαμε βάλει προορισμούς σε προτεραιότητα, είχαμε κάνει εικόνα εκείνη την υπέροχη στιγμή και την αίσθηση που τη συνοδεύει, το να αφήνεις πίσω σου οτιδήποτε γνώριμο και να κατευθύνεσαι προς νέες εικόνες, γεύσεις ανθρώπους, στιγμές. Και ξαφνικά, για τη δική μας ασφάλεια και των γύρω μας, τα πλάνα μας μπήκαν στον πάγο. Για όσους έχουν πιο ταξιδιάρικες ψυχές, που δεν τους χωράει ο τόπος και τα ταξίδια τους δίνουν κυριολεκτικά ζωή, θα καταλάβουν γιατί και με ποιους τρόπους αυτό υπήρξε ένα σημαντικό πλήγμα. Ξέρετε όμως… το μυαλό και τα όνειρα δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα. Δεν γνωρίζουν σύνορα και περιορισμούς. Και ίσως όλο αυτό μας πήγε πίσω, αλλά αυτό είναι το καλό με τα όνειρα: μπορεί ο κόσμος να παγώνει, αυτά όμως υπακούν σε δικούς τους κανόνες και συνεχίζουν να δημιουργούνται, να παίρνουν μορφή, να μας πλημμυρίζουν. Επομένως, όταν όλο αυτό τελειώσει….Διαλέξτε ημισφαίριο!
Αράγματα με φίλους
Αυτά τα βράδια που ξεκίνησαν με ένα “Έλα από εδώ για λίγο να σε δω” ή “Λέμε με τα παιδιά να μαζευτούμε στο σπίτι χαλαρά” και κατέληξαν σε ολονυχτίες με γέλια μέχρι δακρύων, μαραθωνίους ταινιών και σειρών, επιτραπέζια μέχρι τελικής πτώσης, εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις, στιγμές που μας έδεσαν και μας έκαναν όχι φίλους, αλλά οικογένεια. Πόσο θα θέλαμε φέτος τα Χριστούγεννά μας να είναι γεμάτα τέτοιες στιγμές. Πόσες τέτοιες θυσιάστηκαν λόγω της κατάστασης. Και μπορεί με τους κολλητούς, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, να είμαστε σε επικοινωνία, να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι κάνει ο ένας και ο άλλος, να είμαστε κομμάτι της ζωής του ενώ δεν είμαστε, αυτό το “περίπου” και το “από μακριά” δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει το “εδώ”, το “τώρα” και το “μαζί”.
Events – Θέατρο – Σινεμά
Φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω στο Street Food Festival. Μου είχε λείψει το θέατρο και είχα ήδη κάμποσες παραστάσεις στα υπόψιν. Αναπολούσα την τελευταία φορά που πήγα σινεμά με παρέα και το πόσο ωραία είχα περάσει. Stand up comedy, μουσεία, συναυλίες, ήταν όλα στο πρόγραμμα. Ήταν…διότι τίποτα από αυτά δεν έγινε τελικά. Εισιτήρια που είχαν κλειστεί επιστράφηκαν, τα events ακυρώνονταν το ένα πίσω απ’ το άλλο. Όπως και πολλά άλλα, έτσι κι αυτά πήραν τη μορφή live streaming προβολών και συναυλιών, ενώ το drive-in cinema, σα να ξεπήδησε ξαφνικά από άλλη δεκαετία, έκανε την προβολή των ταινιών εφικτή και με ασφάλεια. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως πάντα πίστευα πως δεν είναι απαραίτητα το θέαμα που σε κερδίζει, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι η συνύπαρξη στο χώρο με ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα – πάθος για μουσική, χορό, τέχνη, φαγητό. Είναι η αλληλεπίδραση και η ανταλλαγή ενέργειας που συμβαίνει υποσυνείδητα, όταν το συγκρότημα ερμηνεύει το αγαπημένο σου κομμάτι, όταν η παράσταση σε συγκινεί και με την άκρη του ματιού σου πιάνεις και τον δίπλα σου να έχει βουρκώσει. Όταν καταλαβαίνεις ότι δεν συνυπάρχουν απλώς άτομα στον χώρο εκείνες τις στιγμές, αλλά ενώνονται ψυχές.
Erasmus
Είναι από τα λίγα πράγματα που έχω να λέω πως θα ήθελα πολύ να ζήσω, αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Και δυστυχώς πολλοί θα μείνουν με το παράπονο ότι δεν έζησαν από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχει να προσφέρει η φοιτητική ζωή. Για όσους έχω ρωτήσει, το Erasmus είναι ένα ατελείωτο ταξίδι προς τον κόσμο κα τον εαυτό σου. Κανένας δεν γυρνάει πίσω ίδιος. Και είναι λογικό, καθώς γεύεσαι την ύστατη ελευθερία, μέσα σε ένα μιξ από ταξίδια, εμπειρίες, γνωριμίες, δημιουργική τρέλα, μία θύελλα ενέργειας και ζωής. Αρχικά το πρόγραμμα ήταν σε αναστολή, αφήνοντας την αιχμή ότι, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα συνεχιστεί. Μάταια όμως, καθώς η κατάσταση δεν άλλαξε και, ακόμη κι όσοι πρόλαβαν να φύγουν, χρειάστηκε να γυρίσουν πίσω πριν την ολοκλήρωσή του. Αυτή η αναβολή επεκτάθηκε εννοείται και σε επαγγελματικές ευκαιρίες στο εξωτερικό, συνέδρια εντός και εκτός συνόρων, σεμινάρια και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Διαβάστε επίσης: ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ERASMUS
Τρίγωνα κάλαντα…ή μήπως όχι;
Θυμάστε πέρσι τέτοια εποχή που τα κουδούνια χτυπούσαν μανιωδώς από τις 8 το πρωί κι εμείς μέσα στο νεύρο και το κακό, ακόμη να παλεύουμε με τα σκεπάσματα, αναφωνούσαμε ” ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΙΑ!! ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΠΑΝ;;;;;” Φέτος λοιπόν οι ευχές μας εισακούστηκαν και δεν είχαμε κάλαντα, για όλους τους λάθος λόγους βέβαια. Και να σας πω την αλήθεια; Δεν χάρηκα. Ξέρετε…εγώ σαν παιδί τα κάλαντα δεν τα είπα ποτέ (το τίμημα του να έχεις υπερπροστατευτικούς γονείς…και το να παραείσαι συνεσταλμένο παιδί!). Κάθε φορά που χτυπούσε λοιπόν το δικό μας το κουδούνι, κι ας με ξυπνούσαν, το να ακούω τα κάλαντα με έκανε να χαίρομαι. Λίγο διότι σκεφτόμουν πόσο το ήθελα κι εγώ μικρή, λίγο διότι σηματοδοτούσαν τον ερχομό των Χριστουγέννων. Και φέτος κάτι από τη μαγεία των Χριστουγέννων έλειπε. Φυσικά δεν είναι μόνο τα κάλαντα, αλλά και τα καθιερωμένα ψώνια για δώρα που έγιναν – αν έγιναν – με click away, λίγο το να μην μπορεί κανείς να χαρεί μια βόλτα στη στολισμένη Αθήνα ελεύθερα. Τα Χριστούγεννα δεν χάνουν ποτέ το φως τους, αλλά θαρρείς και φέτος ήταν κάπως πιο θαμπά…
Eurovision, Ολυμπιακοί Αγώνες και λοιπές διοργανώσεις
Το Τόκυο θα φιλοξενούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020. Ανησυχίες όμως για την εξέλιξη της πανδημίας οδήγησαν τους διοργανωτές να αναβάλουν τη διεξαγωγή των αγώνων για το Μάρτιο του 2021. Και για να καταλάβετε ότι ζούμε μια κατάσταση – πιθανό θέμα πανελληνίων ιστορίας των παιδιών μας, ας αναφέρουμε απλώς αυτό: οι Ολυμπιακού Αγώνες, από την έναρξή τους το 1896, έχουν ακυρωθεί 3 μόνο φορές – μία κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και δύο φορές κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου! Όσο για τη Eurovision… για όλους τους φανς που παρακολουθούσαν ανελλιπώς και δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω – σαν κακές πεθερές – με διοργάνωση ανάλογων συγκεντρώσεων με τους φίλους, έμειναν με το παράπονο.
Δεν χαρήκαμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους όσο θα θέλαμε
Και ξαφνικά η ανθρώπινη επαφή αντικαταστάθηκε από τηλεδιασκέψεις, τηλεκπαίδευση, τηλε-αγάπη….Όλα από μακριά και αποστειρωμένα. Σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να υποτιμάται η δύναμη της τεχνολογίας. Και το κατάλαβα πρόσφατα σε μία βιντεοκλήση (ας είναι η καλά η μαμά που κατάφερε να πάει να τους δει), όπου ο παππούς μου και η γιαγιά μου, όντες και οι δύο 80φεύγα Μάιδων, κόντεψαν να μπουν μέσα στην οθόνη βλέποντάς με. Ξαφνικά δεν ήξερα αν βούρκωσα επειδή χαιρόμουν τόσο που τους έβλεπα έστω κι έτσι ή επειδή δεν ήξερα τι να τους απαντήσω σε αυτό το “Αχ βρε παιδάκι μου…πότε θα σε δούμε;” Είναι αλήθεια πως εκτιμούμε ό,τι έχουμε, μόλις το χάσουμε. Ή έστω, όταν το αποχωριζόμαστε για ένα διάστημα. Φέτος δεν θα περάσουμε τα Χριστούγεννα με την οικογένειά μας οι περισσότεροι. Το Πάσχα ήταν σα να ακυρώθηκε κι αυτό φέτος. Στιγμές που χαρακτηρίζονταν από οικογενειακή θαλπωρή πέρασαν και έφυγαν χωρίς να μας αγγίξουν. Σαν ολόκληρη η χρονιά να πέρασε έτσι απλά, χωρίς να μας αγγίξει…
Αν το καλοσκεφτόμασταν, θα βλέπαμε πως η λίστα δεν έχει τελειωμό με τα όσα δεν έγιναν φέτος και τα όσα μας έλειψαν. Μας έλειψε να ζούμε φυσιολογικά, χωρίς τις μάσκες να κρύβουν τα χαμόγελα και τις εκφράσεις μας. Μας έλειψε να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους μας ελεύθερα. Μας έλειψαν οι χειραψίες, από τις οποίες μπορεί να καταλάβει κανείς πολλά για έναν άνθρωπο. Μας έλειψε να ερωτευόμαστε, να ζούμε, μας έλειψαν οι εξορμήσεις. Κάπου λίγο μας έλειψε και η δουλειά μας κι εκείνος ο εκνευριστικός συνάδελφος. Ακόμη και η κίνηση στους δρόμους δεν θα μας ενοχλούσε πια, αρκεί να ήμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου αγαπάμε. Και το στριμωξίδι στα μαγαζιά Σάββατο βράδυ…αυτό κι αν μας έλειψε. Και μακάρι να μπορούσε ο κόσμος όλος να στριμωχτεί σε ένα μαγαζί, ένα Σάββατο βράδυ, και να πιούμε στην υγειά μας και σε όσα ονειρευόμαστε.
Φέτος απλώς επιβιώσαμε, δεν ζήσαμε. Πολλά δεν έγιναν φέτος. Και ξέρετε και τι άλλο δεν έγινε; Δεν χάσαμε το χαμόγελο και την αισιοδοξία μας, τη δίψα μας για ζωή. Από αυτό το συναίσθημα ας κρατηθούμε την στιγμή που θα αποχαιρετούμε επιτέλους το 2020.Κι ας ευχηθούμε το 2021 να μας φέρει όσα μας στέρησε η χρονιά αυτή. Για κάποιους, ας μην τους πάρει περισσότερα απ’ όσα τους πήρε ήδη. Κι ας μην θεωρούμε τίποτα πια δεδομένο, διότι η φετινή χρονιά ήταν η απόδειξη πως “εμείς κάνουμε σχέδια, και η ζωή γελά”. Αν είναι να μας δοθεί ένα μάθημα από όλο αυτό ίσως θα ήταν να μην αφήνουμε εκκρεμότητες και χρωστούμενα .Ακόμη κι αν αυτά τα χρωστούμενα μεταφράζονται σε αγκαλιές, αγγίγματα, χαμόγελα, βλέμματα που λένε όσα οι λέξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να πουν. Κι αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε ίσως να βάλουμε σε προτεραιότητα με την λήξη των μέτρων είναι να εξοφλήσουμε όλα μας τα χρωστούμενα. Κι από εκείνη τη στιγμή το μότο ” η κατάλληλη στιγμή είναι ΤΩΡΑ” να γίνει ο οδηγός και το μάντρα μας.
