Τι είναι ο έρωτας τελικά; Τόσα τραγούδια, τόσα ξενύχτια, τόσες πληγές; Πόσες ακραίες στιγμές στο όνομα αυτού; Είναι κάτι που συμβαίνει μια φορά, ή κάτι άλλο που για χρόνια τυραννά τα θύματά του, ή μήπως ένας χάρτης που στην αγάπη οδηγεί; Μέσα στο δικό μου το μυαλό και από όσα έχω μάθει σε εμένα, φαντάζει μια άνιση μάχη. Μια εμπόλεμη ζώνη που συνεχώς δυο καρδιές μάχονται για το ποιος θα υπερτερήσει. Μια μάχη που κανείς από τους δυο δεν υπολόγιζε στο χθες ότι θα κάνει και που ποτέ και κανείς δεν ήταν έτοιμος για αυτήν. Δύο χαρακτήρες σαν πελώριες φάλαγγες μάχονται, συγκρούονται, εξασθενούν και εγκαταλείπουν κάθε μέρα. Μα αύριο πάλι εκεί, να πολεμούν μέχρι να υπάρξει νικητής. Μέχρι κάποιος να κάνει και την τελευταία παραχώρηση. Άλλοτε θα δεις τον ισχυρό να μάχεται με έναν εξίσου δυνατό αντίπαλο, άλλοτε με έναν ανίσχυρο. Μην μπερδευτείς, δεν έχει σημασία, εκεί όλα αλλάζουν, η δύναμη γίνεται αδυναμία και πάλι από την αρχή. Να το θυμάσαι μέχρι να υπάρξει νικητής και θα υπάρξει. Όχι αυτός που έδωσε τη τελευταία λαβωματιά, μονάχα ο θάνατος. Μονάχα αυτός κυριαρχεί στο τέλος. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Όλο αυτό κάποια στιγμή θα σβήσει, είτε με τους δυο να δίνουν τα χέρια και να προχωρούν μαζί στο επόμενο επίπεδο, είτε με άτακτη υποχώρηση.

Πηγή εικόνας: leconception.gr

Μα το τέλος θα έρθει όπως και να έχει. Όταν πέσει η αυλαία και δυο μετρούν απώλειες και πληγές. Μόνο το μέτρημα τους μένει. Μετρούν όλα όσα έχασαν, αυτά που άφησαν πίσω κι άλλα που πήρανε ως λάφυρα μαζί τους. Κανένας δεν κέρδισε και οι δυο πάντα χάνουν. Μα είναι καλός ο πόλεμος; Όσοι τον έζησαν, ξέρουν. Όλοι αυτοί που πολέμησαν, που ερωτεύτηκαν πια, ξέρουν. Είτε το έκαναν από φόβο, γιατί φοβήθηκαν όσα ορίζει η μοναξιά, είτε γιατί μπήκαν στην αρένα και πολέμησαν για κάτι που αξίζει. Αυτοί μονάχα ξέρουν. Όταν γυρνάνε και ξεχνούν, έχουνε μάθει να συγχωρούν, έχουν την ευκαιρία να ξαναχτίσουν από την αρχή όσα γκρεμίστηκαν, μάθανε να συγχωρούν τον εαυτό τους και τους άλλους. Μα πάνω από όλα, ανακάλυψαν τα όρια τους, πόσο αντέχουν, μέχρι πού μπορούν να φτάσουν και τι φοβούνται. Αυτό σου κάνουν ο έρωτας και ο φόβος, σου δείχνουν τα όριά σου.

Μα όταν περάσει ο καιρός και γυρνούν στη μνήμη τα παλιά, σου έχουν μείνει οι στιγμές. Ο φίλος που σε τράβηξε από τη σφαίρα και σε σήκωσε όταν ήσουν πληγωμένος, ένα νεύμα, μια φωνή στον πανικό, ένα χάδι, ένα αντίο, ένα αστείο για να χαλαρώσεις και στιγμές, μόνο στιγμές. Αυτό μου μοιάζει ο έρωτας, ένας πόλεμος με την αγάπη για όπλο και το μυαλό θολό να αφήνεσαι και όπου σε πάει να πηγαίνεις. Επιβίωση και επιβεβαίωση ότι ζεις.

Κι αν είναι μάχη ο έρωτας, την χάσαμε κι οι δυο.

Πηγή εικόνας εξωφύλλου: athanasiapapa.wordpress.com

Ακολούθησε το Cosmogony στο Instagram